bazuna

Nazwa gwarowa: bazuna
Klasyfikacja: 4 Aerofony / 42 Instrumenty dęte właściwe / 423 Labrosony (instrumenty stroikowe wargowe) / 423.1 Labrosony naturalne / 423.12 Labrosony rurowe / 423.121 O zadęciu końcowym / 423.121.1 Labrosony o zadęciu końcowym proste / 423.121.12 Labrosony o zadęciu końcowym proste, z ustnikiem
Wykonawca: Mielewczyk Augustyn
Rok wykonania: 1969
Miejscowość: Kartuzy
Region: Pomorze (Kaszuby)
Kraj: Polska
Własność: Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu
Numer inwentarzowy: MS/S/28
Opis obiektu: rodzaj rogu (koniczny profil) o wąskiej menzurze, wykonany z nierozgałęzionego pnia młodego drzewa, rozciętego wzdłużnie na dwie połowy, wydrążonego i złączonego klejem oraz pięcioma obręczami splecionymi z korzeni; drewniany, kielichowaty ustnik (wzorowany na puzonowym)
Wymiary: 1567 x 83 mm
Materiały: drewno
Skala dźwiękowa, strój: tony składowe szeregu harmonicznego (alikwoty) wydobywane przez zwiększanie lub zmniejszanie siły zadęcia
Praktyka wykonawcza: dawniej bazuny wykorzystywano dla celów apotropeicznych (podczas czynienia obrzędowej wrzawy), także sygnałowych (pasterze, rybacy, strażacy, oznajmianie rozpoczęcia zwyczajów i obrzędów); współcześnie wznawiane w ruchu folklorystycznym; symbol tożsamości etnicznej Kaszubów
Autor karty: Maria Żurowska / Zbigniew J. Przerembski


<< Powrót